ΣΥΖΗΤΑΜΕ;

Οι έρευνες της LIMRA δείχνουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι συμφωνούν ότι χρειάζονται ασφάλεια ζωής. Ο λόγος που αναφέρεται συχνότερα ως η αιτία που δεν έχουν αγοράσει μέχρι σήμερα είναι ότι δεν έχουν προσεγγιστεί ποτέ από κανένα για να συζητήσουν για το θέμα. Ούτε απο ένα ασφαλιστικό σύμβουλο, ούτε απο ένα οικονομικό σύμβουλο, ούτε καν οι γονείς με τα παιδιά τους ή οι σύζυγοι μεταξύ τους δεν συζητούν αυτό το θέμα.

Σαν επαγγελματία στην ασφαλιστική βιομηχανία αυτό με ανησυχεί. Σύμφωνα με πολλές πελάτες που έχω μιλήσει και οι οποίοι ενδιαφέρθηκαν για ασφάλεια ζωής είναι σίγουροι ότι υπάρχουν περισσότεροι ασφαλιστές στην αγορά παρά καταναλωτές. Το θέμα είναι όμως ότι ενώ υπάρχει αυτή η αντίληψη κανείς δεν έχει προσεγγίσει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων ποτέ;

Αν και με μια δόση υπερβολής είναι γεγονός ότι υπάρχουν αρκετοί ασφαλιστές και σίγουρα δεν είναι είδος προς εξαφάνιση. Τώρα, ο αριθμός αυτών που είναι πραγματικοί επαγγελματίες και οι οποίοι προσφέρουν τίμιες και συνετές συμβουλές είναι πολύ λιγότεροι και οφείλουμε να τους ξεχωρίζουμε από αυτούς που θυσιάζουν τον επαγγελματισμό για χάρη των πολλών πωλήσεων. (χωρίς να θέλουμε να πούμε ότι όσοι έχουν πολλές πώλησης δεν είναι σοβαρότατοι επαγγελματίες) Αυτό είναι διαφορετικό θέμα και θα το συζητήσουμε σε κατοπινό στάδιο.

Μετά από περαιτέρω συζήτηση τόσο με άτομα στην ασφαλιστική βιομηχανία αλλά και με καταναλωτές γενικότερα κατέληξα σε ένα γενικότερο συμπέρασμα. Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι ασφαλιστές ή η ασφαλιστική βιομηχανία γενικότερα δεν κάνει τα αναγκαία για επιμόρφωση και διαφώτιση των καταναλωτών, αλλά μάλλον μια έλλειψη επιθυμίας από τους ανθρώπους να μάθουν να μελετούν πιο προσεκτικά τα οικονομικά τους δεδομένα και τις πραγματικές τους οικονομικές ανάγκες. Είναι γεγονός εξάλλου ότι δεν μαθαίνουμε τα παιδιά μας να κάνουν ατομικό προϋπολογισμό ούτε και να κάνουν οικονομίες. Γεγονός είναι και ότι μερικά παντρεμένα ζευγάρια δεν συζητάν λεπτομερώς όλες τις οικονομικές πτυχές της ζωής τους.

Επίσης, μερικοι συνέταιροι στις επιχειρήσεις έχουν πολύ λίγη επικοινωνία μεταξύ τους σχετικά με την καθημερινή οικονομική διαχείριση της επιχείρησης τους, πόσο μάλλον για μακροπρόθεσμο προγραμματισμό ή για την διαδοχή της επιχείρησης τους. Επιχειρήσεις που έχουν σε ισχύ σχέδιο δράσεις σε περίπτωση που συμβεί θάνατος σε ένα συνέταιρο ή σε ένα μεγαλομέτοχο, είναι η εξαίρεση παρά ο κανόνας. Έτσι, ζούμε σε μια κοινωνία που θέλει να χρησιμοποιήσει τα σύγχρονα οικονομικά εργαλεία όπως είναι και οι ασφαλίσεις, αλλά δεν είμαστε εκπαιδευμένοι για το πώς να τα χρησιμοποιήσουμε.

Εν συντομία, αυτό που υποστηρίζω είναι οτι πρέπει να αρχίσουμε να συζητάμε για θέματα ασφάλισης και πιο συγκεκριμένα για θέματα ασφάλισης ζωής μεταξύ μας και με άλλους. Δεν είναι απαραίτητο να αρχίσουμε να συζητάμε με κάποιο ασφαλιστή. Πρέπει πιθανώς να αρχίσουμε να συζητάμε με τον/την σύζυγο μας, με τον συνέταιρό μας. Γιατί θα έπρεπε να έχουμε ασφάλιση ζωής; Γιατί δεν πρέπει να έχουμε; Πιο ποσό είναι αρκετό; Εάν έχουμε ασφάλιση, έχουμε συζητήσει με το δικαιούχο το είδος της κάλυψης που έχουμε και γιατί; Εάν έχουμε και κάποιος από εμάς αποβιώσει, έχουμε συζητήσει τι πρέπει να κάνει αυτός που μένει πίσω ;